Er zijn zo van die momenten waarvan je weet dat ze jou altijd zullen bijblijven. Dit was er zeker eentje. Nu een verslag zou geen verslag zijn zonder onze huisfotograaf Paul of Pamajot voor de vrienden. Dus Paul een dikke pluim weer voor de mooie foto’s. Maar hier komt het.
Na wat uitstel wegens een niet nader te noemen virus hadden we eindelijk een datum geprikt. Vrijdag 26 Augustus 2022 in de namiddag zouden we met een aantal Smuljungle fans het team van Ergo helpen bij de organisatie van een volkspelen namiddag. WZC Sint-Job heeft zelf een collectie spelen maar dankzij de volkspelen die we extra huurden bij de volkspelencentrale konden we hen op nieuw spelplezier trakteren. Trouwens dit is een absolute aanrader voor wie nog een leuke gezinsactiviteit zoekt.
De voorbije dagen steeg het kwik tot boven de 30 graden maar gelukkig waren we die dag gezegend met een fijn briesje en was het voor de bewoners aangenaam om buiten te vertoeven.
Naast een aantal vaste Smuljungle fans die zich in de week konden vrijmaken was het fijn om ook een aantal nieuwe vrijwilligers te verwelkomen. Zo was er Stephanie die graag haar Nederlands wou oefenen of Dany die ik mee op sleeptouw had genomen en niet goed wist waar ze zou terechtkomen. Maar veel tijd om echt kennis te maken hadden we niet want we schoten direct in actie.
Let the games begin.
Het was bewonderenswaardig om te zien hoe Shauni en de rest van het ergo team op en aan draafden om iedereen de kans te geven om mee te doen. Die stappenteller stond gegarandeerd in het rood. Zonder vrijwilligers kunnen ze dit soort activiteiten niet opzetten. Na covid zeiden ze is het moeilijk geworden om nog vrijwilligers te vinden. Dat stemt tot nadenken.
Het was vooral ook mooi om te zien hoe jong en oud gedreven is om toch te winnen of hoge toppen te scoren. Leeftijd speelt daar zeker geen enkele rol. De eerlijkheid gebied mij dan ook om te zeggen dat ik regelmatig het onderspit heb moeten delven. Maar blijkbaar was ik niet alleen.
Na een namiddag spelen dronken we met de Smuljungle fans nog een glaasje in de cafetaria om even bij te praten. Iedereen bleek zijn eigen verhaal te hebben maar vooral ook een echte connectie te hebben gehad met de bewoners. Het was bij momenten ook wel confronterend geweest. Een verhaal van veel samen lachen maar ook hier en daar een traan als de herinneringen aan vroeger boven kwamen.
Hoe sommige bewoners hun kinderen misten die niet meer op bezoek kwamen. Maar twee oudjes hadden elkaar in het woonzorgcentrum leren kennen en dan maar met elkaar vriendschap gesloten. Een vriendschap voor het leven.
Of hoe twee bewoners die elkaar niet kenden een ganse namiddag samen hadden gespeeld. Ze woonden elk op een ander verdiep. Natuurlijk speelden ze om te winnen en onze jongste vrijwilliger Jonas was hun persoonlijke assistent. Hoe mooi zou het zijn als ook zij een vriendschap voor het leven konden sluiten.
In ieder geval was het duidelijk dat niet alleen de bewoners een fijne namiddag hadden beleefd. Wij hebben allemaal evenzeer genoten. Met een heerlijk voldaan gevoel keerden we terug naar huis. De bewoners naar hun verdiep.
Wat ons betreft is dit zeker voor herhaling vatbaar. Op 21 September organiseer WZC een wandeling voor de bewoners. Wie goesting heeft om een namiddag zinvol in te vullen. We kunnen het alleen maar aanraden.
