Het woord duizendpoot is niet onterecht als je over Trees De Bruyne spreekt. Ze is gezegend met een analytisch en creatief brein en een ontzettende honger naar nieuwe kennis. In een ideale wereld kan ze mensen motiveren, begeleiden en coachen om nieuwe horizonten te ontdekken of ‘het’ anders aan te pakken.
Na jaren vooral met ‘storytelling’ bezig te zijn in de creatieve sector van theater, events, televisie, film, …maakte ze met de komst van de ‘digitale switch’ een overstap naar de technologische kant van het verhalenvertellen. Van games & apps tot grote digitale archiverings projecten of AI driven CRM systemen. Vandaag vertoeft ze meestal in deep-tech start-ups en scale-up wereld. Een wereld van VC’s, Business Angels en veel buzz woorden. Waarbij iedereen altijd op zoek is naar de ‘next best hype’. Waarbij de jacht voor die startende ondernemers naar extra kapitaal dagelijkse kost is om te overleven.
Nu voor mij is ‘technologie maar een “means to an end”. Uiteindelijk moet het gaan over hoe je die technologie kunt inzetten om het verschil te maken.
Door Covid-19 stond niet alleen de wereld op zijn kop maar ook een aantal gebeurtenissen in haar familie waarbij mensen letterlijk de stekker eruit trokken zetten haar aan het denken. Ook haar vrees dat het klimaatdebat compleet ondergesneeuwd raakt baarde haar zorgen.
Er moet toch iets zijn dat we zelf kunnen doen om die klimaatverandering tegen te gaan. Wat als we het nu eens zelf doen?
Het startte met een opleiding ‘Tuin Design’ en veel research en grasduinen om slim met haar eigen tuin een steentje te kunnen bijdragen. Als het moet zelf bedruipend kunnen zijn zodat je tenminste altijd brood op de plank hebt. Na wat zoeken stootte ze op een documentaire van Robert Hart, een pionier op vlak van voedselbossen.
Robert Hart, een voormalig journalist bij Reuter werd door zijn werk geïnspireerd door Ghandi , die geloofde dat zelfredzame kleine communities te sleutel waren tot succes en Toryohiko Kagawa , de grondlegger van de ‘coöperatieve’ beweging. Tijdens de oorlog werkte hij als ‘code-kraker’ en besliste daarna om zijn leven een drastichse wending te geven.
Hij wou niet alleen een manier vinden om de voedselarmoede uit de wereld te helpen. Maar hij zocht ook naar een manier om dit te kunnen combineren met de zorg voor zijn gehandicatpte broer. Eerdere klassieke manieren van voedsel telen bleken veel te arbeidsintensief. Op zo’n 500m2 grond ging hij aan de slag met het concept ‘food forest’.
Deze vorm van ‘lui tuinieren’ heeft al lang zijn nut bewezen. Je trekt niet alleen de kaart van biodiversiteit maar ondertussen brengt dat eetbare bos ook lekkers op tafel voor mens en dier. We zijn ondertussen zo’n 30 jaar later en zijn ‘levenswerk’ heeft al heel veel mensen geïnspireerd. Robert Hart is in 2000 overleden. Maar wij zetten met plezier zijn werk verder.