Ik hoor vrienden van mij die zichzelf ‘op leeftijd’ beschouwen luidop zeggen dat ze blij zijn dat ze nu geen 20 jaar meer zijn. Ze zien de toekomst niet direct rooskleurig tegemoet.
De actieradius van jongeren was de laatste jaren sowieso al zienderogen achteruit gegaan. Een topic dat ik zelf altijd op de voet heb gevolgd sinds ik jaren geleden visionair Architect Wim Cuyvers heb ontmoet en zijn werk over de publieke ruimte heb ontdekt. Of hoe het gebrek hieraan, door de toenemend ‘big brother’ mentaliteit de experimenteerruimte voor kinderen ernstig in gevaar bracht. Er is wel degelijk wetenschappelijk onderzoek naar gebeurd en zelfs al lijkt het wat gedateerd het is meer dan ooit relevant.
Ondertussen is het er natuurlijk niet op verbeterd. Vroeger konden kinderen spelen in een actieradius van 9 Km nu is dat nog 200meter vertelt Lambert Schoenmaekers van natuurpunt nog in 2017 in een interview met Radio 1.
Los hiervan beperken we onze ‘actieradius’ noodgedwongen ook nog eens te beperken met cijfers van 4 tot 10, tot 22uur of 24 uur aanzienlijk. Maar er is meer aan de hand.
Connectie en verbinden in deze digitale wereld
Ik heb zelf een ’25-jarige computer bolleboos die leeft in zijn digitale bubbel en het moeilijk vindt om nog ‘echte’ fysieke connecties te maken. Hij twijfelt of het nog verantwoord is om kinderen te krijgen in deze gekke wereld.
Het is ook niet verwonderlijk want we voegen er ook nog een vleugje ‘climate change’ aan toe. Van smeltende ijskappen, biodiversiteit die om zeep is, verdorde grasvelden tot uitstervende diersoorten. Ik kan mijn vrienden geen ongelijk geven. Ik kan hem geen ongelijk geven. It is sh….. to grow up today.
Maar er is hoop.
Met bARK.today willen we de koe bij de horens vatten. Kijken hoe we van een school terug een toevluchtsoord of veilige haven kunnen maken. Een plek waar er kan gebouwd worden aan morgen. Een plek die toekomstperspectief brengt en hoop.
Wij geloven dat iedere school een eigen ‘Tiny Food Forest’ zou moeten hebben. Je wordt er niet alleen slimmer van want bij het aanleggen van een voedselbos kan je zo goed als alle leerdoelen in praktijk omzetten. Wat is je bodem samenstelling? Hoe maak je een plan door te meten en te weten. Waar staat de zon? Welke bomen en planten moet ik kiezen en hoe ziet mijn menu er dan uit? Van het leren plannen en organiseren tot de buurt betrekken of het oogsten en de overschot verwerken,… Ondernemen en samenwerken, een ‘Tiny Food Forest’ is een echt ‘Living Lab’ waar de eetbare bomen, planten en struiken in 7 verschillende lagen een toonbeeld zijn van biodiversiteit. Met een ‘Tiny Food Forest’ help je ook het klimaat een fikse stap vooruit want hierdoor verminder je ook jouw CO2 uitstoot.
We geven de fakkel door aan elkaar en aan de volgende generaties.
Maar het allerbelangrijkste is dat we door terug te focussen op één gemeenschappelijk doel we niet alleen terug verbinden met de natuur maar ook met elkaar. Je hoeft niet met z’n allen tegelijkertijd aan de slag. Dat maakt het zo bijzonder. Maar je ziet wel dat je deel uitmaakt van een groter geheel. Een beetje zoals de ‘Sagrada Familia’ een werk dat nooit af is maar waar de fakkel wordt doorgegeven. Samen bouwen aan een ‘biodiverse society’ dat is wat een ‘Tiny Food Forest’ zo bijzonder maakt.
Hoe mooi zou het zijn als oud-leerlingen de school terug bezoeken en van de eetbare bomen en struiken die ze zelf ooit hebben geplant kunnen proeven. Hoe de buurt kan meegenieten van de mooie stukje natuur dat terug zijn gang kan gaan. Of hoe klas A verder bouwt op wat klas B de vorige dag heeft gedaan. Ik zie het hoopvol in. Waar wachten we op.
Let’s stop talking and start walking.
